மாயம் 7
மாயம் 7
தன் வாழ்க்கையை நினைத்து நொந்தவள் பல் துலக்கி குளித்து விட்டு சாப்பிட்டு உடை அணிந்து வெளியே வர மணி பத்து ஆனது. கீழே இறங்கிச் சென்றவள் அங்கே ஹாலில் யாரும் இல்லை என்பதைப் பார்த்தாள். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் சோபாவில் போய் அமர்ந்தாள்.
"உனக்கு கிளம்ப இவ்வளவு நேரமா? ஆல்மோஸ்ட் மதியமே ஆக போகுது. எனக்கு நான் ஒன்னு சொன்னா அதன்படி பக்காவா நடக்கணும் காலைல உன் மாமாவ பார்க்கணும்னு சொன்னா இந்நேரம் அங்க இருந்திருக்கணும். நான் உன்னை நகை போட சொல்லிருந்தேனே ஏன் போடல?" என்று திமிராகக் கேட்டான்.
"எனக்கு இதுல லாம் இன்ட்ரெஸ்ட் இல்லை ஏன் இந்த கல்யாணமும் பிடிக்கல உங்களை சுத்தமா பிடிக்கல" என்று கத்தினாள். அவளை தரதரவென்று இழுத்து தனது அறைக்கு கொண்டு போய் கதவை சாத்தினான் தேவ். இச்செயலில் அதிர்ந்த யமுனா பயந்தாள்.
"லுக் யமுனா நீ ஒன்றும் சின்ன குழந்தை இல்லை நான் எப்போதும் உன்னை ஒரே மாதிரி ஹேண்டில் பண்ண மாட்டேன். என்னுடைய கோபத்தைக் கிளறாமல் அமைதியா நகையை போட்டுட்டு வா அன்ட் நீ என்ன சொன்ன இந்த கல்யாணம் பிடிக்கவில்லை என்னை பிடிக்கவில்லை இதானே" என்று தான் அணிந்திருக்கும் முழுக்கை சட்டையை கைமுட்டு வரை மடக்கினான்.
இதனைக் கண்ட யமுனா பயந்தாள் தன்னை அடிக்கத் தான் போகிறான் என்று பயந்து பின்னேச் சென்றாள். ஆனால் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்ட சத்யதேவ் யமுனாவிடம், "இனிமேல் இந்த மாதிரி பேச்சு நீ பேசுனா உன்னை சும்மா விட மாட்டேன். இன்னும் ஐந்து நிமிஷத்தில் நகை போட்டு வெளியே வரணும்" என்று கதவை வேகமாகத் தள்ளி விட்டு வெளியேச் சென்றான். இவனிடம் இப்போது மல்லுக்கட்ட முடியாது என்று நகையை அணிந்து வெளியேச் சென்றாள்.
காரில் பின்னால் ஏறினால் அதற்கு வேற திட்டு விழும் என்று தலைவிதியே என்று முன்னால் ஏறினாள். தேவ்வின் முகம் இறுக்கமாகவே இருந்தது அப்படியே காரையும் ஓட்டினான் டெல்லியின் அழகை ரசிக்க முடியாமல் யமுனா ஒரு ஜடம் போல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.
கார் லட்சுமி நகர் 12 வது குறுக்குச் சந்தில் நின்றது யமுனா டெல்லி வருவதே இதான் முதல் முறை அதனால் தன் மாமா வீடு எங்கே என்று கூட அவளுக்குத் தெரியாது. சத்யதேவ்வின் கார் நின்றது கூட தெரியாமல் யமுனா கண் இமைக்காமல் அமைதியாக இருந்தாள். அவளைக் கண்ட தேவ், "யமுனா" என்று சத்தமாக அழைத்தான். எதோ கனவிலிருந்து விழித்தவள் போல முழித்தவள் வீடு வந்துவிட்டது என்பதை உணர்ந்து கீழே இறங்கினாள்.
சேகரின் வீடு ஒரு நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் வீடு போல இருந்தது கிட்டத்தட்ட ஐந்து வருடங்கள் கழித்து யமுனா தன் மாமாவைப் பார்க்க இருப்பதால் அவள் மனதில் மகிழ்ச்சி இருந்தது. இருவரும் உள்ளே சென்ற போது அவர்களை முதலில் பார்த்தது விஜயலட்சுமி தான்.
முதலில் தேவ்வைக் கண்டவர், "தம்பி வாங்க" என்று பம்மினார். பக்கத்தில் யமுனாவைக் கண்டதும், "அடிப்பாவி வந்துட்டியா! உன்னால் தான் டி இப்போது என் பையன் வேலை போய் வீட்டில் கிடக்கிறான் நீ நல்லா இருக்க மாட்ட" என்று கத்தினார்.
விஜயலட்சுமி இதுவரை யமுனாவை இப்படி எல்லாம் கேவலமாகக் கத்தியதில்லை. அவர் நடந்த விதம் அதிர்ச்சி அளித்தாலும் கண்களில் நீர் நின்றது தேவ்வின் முன் தான் அழக் கூடாது என்று அழுகையை உள் வாங்கினாள்.
"தம்பி இவள்மேல் தான் திவாகர் பைத்தியமா சுத்துறான் இந்த யமுனா ராட்சசி இவளை என்ன வேணாலும் பண்ணுங்க தம்பி... அப்போ தான் திவாகர் நம்ம பிரியாவ கல்யாணம் பண்ணிப்பான்" என்று வாய்க்கு வந்தபடி கத்தினார்.
தன் மேல் இவ்வளவு வன்மமா இந்த அத்தைக்கு? என்பதை நேரடியாகவே கண்டாள் யமுனா. அவ்வளவு நேரம் விஜயலட்சுமி பேசுவதை வேண்டும் என்றே கவனித்துக் கொண்டிருந்த தேவ், "கொஞ்சம் பேசுறதை நிறுத்துகிறீர்களா யமுனா என்னுடைய மனைவி" என்றான் தேவ் கம்பீரமாக.
"என்னது மனைவியா!!" என்று உள்ளேச் சென்று தூங்கிக்கொண்டிருந்த சேகரை எழுப்பி ஹாலுக்கு கூட்டிக்கொண்டு வந்து விஷயத்தைச் சொன்னார்.
யமுனாவைக் கண்ட சேகர், "யமுனாம்மா" என்று அழத் தொடங்கினார். தன்னுடைய மாமாவைக் கண்ட யமுனாவின் இதயம் நிற்பது போல் ஆனது. எப்படி கம்பீரமாக இருந்த மனிதர் இன்று எலும்பும் தோலுமாக இருக்கிறார் அவரை ஐந்து வருடம் கழித்து கண்ட யமுனாவுக்கு ஆனந்தக் கண்ணீரும் அவரின் உடல்நிலை பார்த்து வருத்தக் கண்ணீரும் மாறி மாறி வந்தது ஓடிப்போய் தன் மாமா சேகரைக் கட்டிப்பிடித்து அழத் தொடங்கினாள்.
“அழாத யமுனாம்மா நீ வந்த அப்புறம் எனக்கு புது நம்பிக்கை வந்திருச்சு மா... திவாகர்க்கு வேலை போய் ஒரு வாரம் ஆகுதுமா இப்போது இங்க தான் இருக்கான் அவன் பிரண்ட்டைப் பார்க்க போயிருக்கான் வேலை விஷயமா" என்று சோகமாகச் சொன்னார்.
சத்யதேவ் அங்கு இருக்கிறதை மறந்த சேகர், "பிரியாவுடைய பெரியண்ணன் தான் திவாகர் வேலையைப் போக வைச்சிட்டாராம் மா, எப்படியாவது திவாகர் பிரியாவை கல்யாணம் பண்ணனும் மா... நீ தான் திவாகரைச் சம்மதிக்க வைக்க வேண்டும்" என்றார் கவலையாக.
"யமுனா கண்டிப்பா திவாகர சம்மதிக்க வைப்பா... ஏன்னா இப்போது அவளுக்குப் பிரியாவோட அண்ணியென்று வேற பெரிய பொறுப்பு இருக்கிறதே" என்று அழுத்தமாகக் கூறினான்.
'இவனை மாதிரி யாராலும் இப்படி திரித்துப் பேச முடியாது' என்று தேவ்வை மனதளவில் கடிந்த யமுனா அமைதியாக நின்றாள்.
"என்ன தம்பி சொல்றீங்க புரியவில்லை" என்று விழித்தார் சேகர்.
"இப்போது யமுனா என்னுடைய மனைவி எங்களுக்குக் கல்யாணம் ஆகி ரிஜிஸ்டரே பண்ணிட்டோம்" என்று தன் மொபைலில் இருந்த கல்யாண சான்றிதழ் சாஃப்ட் காபியை சேகரிடம் காட்டினான் தேவ். விஜயலட்சுமி வாயைப் பிளந்தார். 'இனிமேல் இவளை நம்ம எதுவும் தப்பா பேசக் கூடாது பேசவும் முடியாது' என்று நினைத்தார்.
"என்னது யமுனா உன் மனைவியா யார் கிட்ட பொய் சொல்ற?" என்று பின்னாடியிருந்து கத்தினான் திவாகர்.
அவனை தேவ் சுட்டு எரிக்கும்படியாக பார்த்தவுடனே, "அது வந்து உங்கள் மனைவியா இருக்காது" என்று குரலைத் தாழ்த்தினான்.
"என்ன யமுனா அமைதியாக நிற்கிற சொல்லு" என்று அவளிடம் அழுத்தம் கொடுத்தான் தேவ்.
"ஆமா திவா அத்தான் எங்கள் இரண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் ஆயிடுச்சு... நீங்கள் பிரியாவை கல்யாணம் பண்ணிட்டு சந்தோஷமாக இருக்கவேண்டும்" என்று தேவ் வைப் பார்த்து இடைவெளி விட்டவள், "அதான் உங்களுக்கும் மாமாவுக்கும் நம்ம குடும்பத்துக்கே நல்லது" என்றாள்.
"ஆனால் என்னால் இதை நம்பவே முடியவில்லை யமுனா நீ எப்படி இவனை... அது இவரைக் கல்யாணம் பண்ண எனக்கு ஒரே குழப்பமா இருக்கு" என்றான் திவாகர்.
"சோ லெட் மீ கம் டு த பாயிண்ட் உனக்கு வேலை என்னால் தான் போச்சு இனியும் உனக்கு எங்கேயும் வேலை கிடைக்காது உங்கள் வீட்டு பத்திரமும் கிடைக்காது... அது மட்டும் இல்லாமல் என்கிட்ட வாங்கின ஐம்பது லட்சம் அன்ட் ட்ரீட்மென்ட் செலவு முப்பது லட்சம் எல்லாம் மொத்த பணமும் இன்னும் ஒரு வாரத்தில் எனக்கு வரணும் அப்படி இல்லன்னா குடும்பத்தோடு கூண்டில் போட்டுவிடுவேன் உங்கள் மூன்று பேரையும்" என்று கர்ஜித்தவன் யமுனாவின் கையைப் பிடித்து வெளியே கூட்டிச் சென்று காரில் தள்ளியவன் காரை வேகமாக ஓட்டிச் சென்றான்.
கார் நேராக நின்ற இடம் தேவ்வின் வீடு. அதுவரை எதுவும் பேசாமல் இருந்த யமுனா, "நீங்க பண்ற எதுவும் சரி இல்லை" என்று அழுத்தமாகக் கூறினாள். அவளை மதிக்காமல் காரிலிருந்து இறங்கியவன் நேராக வீட்டின் உள்ளேச் சென்று தன் அறைக்கு விரைந்தான். அவனோடு பின்னே சென்ற யமுனா அவனின் நடையின் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் திணறினாள்.
தன் அறைக்குச் சென்று கதவினை பலமாகச் சாற்றினான் தேவ். இவனிடம் இப்போது எப்படி பேசுவது என்று யோசித்த யமுனா பிறகு கண்டிப்பாக பேசவேண்டும் பேசியே ஆக வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து தன் அறைக்குச் சென்றாள்.
அறைக்குச் சென்ற யமுனா மீண்டும் அழத் தொடங்கினாள். மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள் எழுந்தாலும் அதற்கு பதில் கிடைக்காமல் அவளுக்குத் தலையே சுற்றி அதனால் தலைவலியே வந்தது. நேரம் ஆக ஆக தலையின் பாரம் அதிகம் ஆனதால் உடுத்தி இருந்த சேலையோடே அப்படியே படுத்து விட்டாள்.
இரண்டு மணி நேரம் உறங்கிய பின் ஏதோ ஒரு சத்தம் கேட்டு உடனே விழித்தாள் யமுனா.வெளியிலிருந்து வந்த அந்த சத்தம் வந்துக்கொண்டே இருந்தது. என்னவென்று பார்க்க அறைக்கு வெளியேச் சென்றாள். அங்கு ஒரு இரண்டு வயதுக்குரிய பெண் குழந்தை பிரியாவோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்தது. அந்த குழந்தை யார் என்று அப்போது யோசிக்கும் மனநிலையில் இல்லாத யமுனா அந்த குழந்தையின் மழலைப் பேச்சை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"யமுனா நான் உன் கிட்ட பேசவேண்டும்" என்று யமுனாவின் பின்னாடி இருந்து கம்பீரமாக அழைத்தான் தேவ். அக்கணம் பயந்த யமுனா பின் சுதாரித்துக்கொண்டு, "நானும் உங்கள் கிட்ட பேசவேண்டும்" என்று அழுத்தமாகக் கூறினான்.
அவளை மாடிக்கு அழைத்துச் சென்ற தேவ் ஆரம்பிக்கும் முன்னரே, "நீங்க பண்ற எதுவும் சரியில்ல நான் உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணா திவா அத்தான் வேலை போகாது சொன்னீங்க... அவங்களுடைய பத்திரம் கொடுத்து பணத்தைத் தள்ளுபடி பண்றேனு சொல்லிட்டு இப்போ என்ன பண்ணிட்டு வந்திருக்கீங்க என்ன பார்த்தா உங்களுக்கு லூசு மாதிரி இருக்கா?" என்று கொட்டித் தீர்த்தாள்.
அதைக் கேட்டு பயங்கரமாகச் சிரித்தான் தேவ். அவன் சிரிப்பில் ஏதோ மர்மம் இருப்பதை உணர்ந்த யமுனா அவனைச் சந்தேகமாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு எண்ணிற்கு தன் செல்லில் கால் செய்தவன், "பிரியா ஆதிராவை கூட்டிட்டு மேலே வா" என்று தொலைப்பேசியை வைத்தான்.
'இவன் என்ன பண்றான்?' என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த யமுனாவைத் தட்டி எழுப்புவது போல, "அம்மா...மா" என்று ஒரு குழந்தை ஓடி வந்து யமுனாவின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டது. அங்கு என்ன நடக்கின்றது என்றே புரியாத யமுனா அந்த குழந்தையைப் பார்த்தாள். அது அவள் அறையிலிருந்து வெளியே பார்த்த பெண் குழந்தை என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, "அப்பா...அம்மா...பாக்கு மாட்டுது" என்று தேவ்விடம் வந்து கேட்டது.
"ஆதிரா பாப்பா... யமுனா அம்மா உன் கூட நாளையில் இருந்து விளையாடுவாங்க நீ இப்போது பிரியா அத்தை கூட போய் விளையாடு" என்று பிரியாவிடம் ஆதிராவைத் தூக்கி எடுத்துட்டுப் போகச் சொன்னான். மண்டை குழம்பிய யமுனா சிலையாய் நின்றாள். அவளைக் கண்ட தேவ் அவள் முகத்தின் முன் சொடக்கு போட்டு அவளைத் தன்னை பார்க்க வைத்தான்.
"ஆதிரா என்னுடைய மகள் எனக்கும் என் முதல் மனைவி பிரனிதாவிற்கும் பிறந்த குழந்தை பிரனிதாக்கும் எனக்கும் இப்போது டைவர்ஸ் ஆகிடுச்சு இனிமேல் நீ தான் ஆதிராவின் அம்மா" என்றான் ஒரே வார்த்தையாக. அவன் சொல்லி முடிக்கும் போது யமுனா மயங்கி விழுந்தாள். அவள் கீழே விழுவதற்குள் அவளைத் தாங்கிப் பிடித்தான் தேவ்.
யமுனா கண் விழித்துப் பார்க்கும் போது அங்கு கமலாம்மா நின்றுக்கொண்டிருந்தார்.
"யமுனாம்மா உங்களுக்கு இப்போது உடம்பு பரவாயில்லையா? நீங்க மயக்கம் போட்டு விழுந்திட்டீங்க தேவ் அய்யா தான் உங்களைத் தூக்கிட்டு வந்தாருமா, அப்புறம் ஐயா மருத்துவர்க்குக் கால் பண்ணி வர வச்சாரு மா, நீங்க சாப்பிடாமல் வீக்கா இருக்கிறீர்கள் ரெஸ்ட் எடுக்கணும்னு சொன்னார்" என்றாள்.
"பொறுக்கி நாய் ஃபிராடு வாயில வருது நல்லா இவன் என்ன தூக்கினானா முதலில் டெட்டால் போட்டு குளிக்கவேண்டும்" என்று வாய்க்குள்ள முணுமுணுத்தாள் யமுனா. இவன் கிட்டப் போராட நமக்குத் தெம்பு வேண்டும் அதுக்காகவாது சாப்பிடவேண்டும் என்று கமலாம்மாவை சாப்பாடு எடுத்துக் கொண்டு வரச் சொன்னாள். யமுனா சாப்பிட்டு முடித்த பின் தேவ்வின் அறைக்குச் சென்றாள்.
அங்கு தேவ் ஆதிராவோடு விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். அவளுக்கு இருந்த கோபத்தில் தேவ்வின் அறைக் கதவைத் தட்டாமல் உள்ளேச் சென்றாள். அவளைக் கண்டதும் ஆதிரா ஓடிவந்து யமுனாவைக் கட்டிக்கொண்டாள். தேவ்வின் மேல் உள்ள கோபத்தை அந்த குழந்தையிடம் காட்ட வேண்டாம் என்று நினைத்தவள் அந்த குழந்தையை இம்முறை தூக்கிக் கொஞ்சினாள்.
"ஐ...அம்மா" என்றாள் இதைக் கேட்டு உடனே அக்குழந்தையை இறக்கி விட்ட யமுனா, "நான் அம்மா இல்ல ஆன்ட்டி" என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே தோட்டத்துக்குச் சென்று விட்டாள்.
தன் வாழ்க்கையை நினைத்து நொந்தவள் பல் துலக்கி குளித்து விட்டு சாப்பிட்டு உடை அணிந்து வெளியே வர மணி பத்து ஆனது. கீழே இறங்கிச் சென்றவள் அங்கே ஹாலில் யாரும் இல்லை என்பதைப் பார்த்தாள். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் சோபாவில் போய் அமர்ந்தாள்.
"உனக்கு கிளம்ப இவ்வளவு நேரமா? ஆல்மோஸ்ட் மதியமே ஆக போகுது. எனக்கு நான் ஒன்னு சொன்னா அதன்படி பக்காவா நடக்கணும் காலைல உன் மாமாவ பார்க்கணும்னு சொன்னா இந்நேரம் அங்க இருந்திருக்கணும். நான் உன்னை நகை போட சொல்லிருந்தேனே ஏன் போடல?" என்று திமிராகக் கேட்டான்.
"எனக்கு இதுல லாம் இன்ட்ரெஸ்ட் இல்லை ஏன் இந்த கல்யாணமும் பிடிக்கல உங்களை சுத்தமா பிடிக்கல" என்று கத்தினாள். அவளை தரதரவென்று இழுத்து தனது அறைக்கு கொண்டு போய் கதவை சாத்தினான் தேவ். இச்செயலில் அதிர்ந்த யமுனா பயந்தாள்.
"லுக் யமுனா நீ ஒன்றும் சின்ன குழந்தை இல்லை நான் எப்போதும் உன்னை ஒரே மாதிரி ஹேண்டில் பண்ண மாட்டேன். என்னுடைய கோபத்தைக் கிளறாமல் அமைதியா நகையை போட்டுட்டு வா அன்ட் நீ என்ன சொன்ன இந்த கல்யாணம் பிடிக்கவில்லை என்னை பிடிக்கவில்லை இதானே" என்று தான் அணிந்திருக்கும் முழுக்கை சட்டையை கைமுட்டு வரை மடக்கினான்.
இதனைக் கண்ட யமுனா பயந்தாள் தன்னை அடிக்கத் தான் போகிறான் என்று பயந்து பின்னேச் சென்றாள். ஆனால் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்ட சத்யதேவ் யமுனாவிடம், "இனிமேல் இந்த மாதிரி பேச்சு நீ பேசுனா உன்னை சும்மா விட மாட்டேன். இன்னும் ஐந்து நிமிஷத்தில் நகை போட்டு வெளியே வரணும்" என்று கதவை வேகமாகத் தள்ளி விட்டு வெளியேச் சென்றான். இவனிடம் இப்போது மல்லுக்கட்ட முடியாது என்று நகையை அணிந்து வெளியேச் சென்றாள்.
காரில் பின்னால் ஏறினால் அதற்கு வேற திட்டு விழும் என்று தலைவிதியே என்று முன்னால் ஏறினாள். தேவ்வின் முகம் இறுக்கமாகவே இருந்தது அப்படியே காரையும் ஓட்டினான் டெல்லியின் அழகை ரசிக்க முடியாமல் யமுனா ஒரு ஜடம் போல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.
கார் லட்சுமி நகர் 12 வது குறுக்குச் சந்தில் நின்றது யமுனா டெல்லி வருவதே இதான் முதல் முறை அதனால் தன் மாமா வீடு எங்கே என்று கூட அவளுக்குத் தெரியாது. சத்யதேவ்வின் கார் நின்றது கூட தெரியாமல் யமுனா கண் இமைக்காமல் அமைதியாக இருந்தாள். அவளைக் கண்ட தேவ், "யமுனா" என்று சத்தமாக அழைத்தான். எதோ கனவிலிருந்து விழித்தவள் போல முழித்தவள் வீடு வந்துவிட்டது என்பதை உணர்ந்து கீழே இறங்கினாள்.
சேகரின் வீடு ஒரு நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் வீடு போல இருந்தது கிட்டத்தட்ட ஐந்து வருடங்கள் கழித்து யமுனா தன் மாமாவைப் பார்க்க இருப்பதால் அவள் மனதில் மகிழ்ச்சி இருந்தது. இருவரும் உள்ளே சென்ற போது அவர்களை முதலில் பார்த்தது விஜயலட்சுமி தான்.
முதலில் தேவ்வைக் கண்டவர், "தம்பி வாங்க" என்று பம்மினார். பக்கத்தில் யமுனாவைக் கண்டதும், "அடிப்பாவி வந்துட்டியா! உன்னால் தான் டி இப்போது என் பையன் வேலை போய் வீட்டில் கிடக்கிறான் நீ நல்லா இருக்க மாட்ட" என்று கத்தினார்.
விஜயலட்சுமி இதுவரை யமுனாவை இப்படி எல்லாம் கேவலமாகக் கத்தியதில்லை. அவர் நடந்த விதம் அதிர்ச்சி அளித்தாலும் கண்களில் நீர் நின்றது தேவ்வின் முன் தான் அழக் கூடாது என்று அழுகையை உள் வாங்கினாள்.
"தம்பி இவள்மேல் தான் திவாகர் பைத்தியமா சுத்துறான் இந்த யமுனா ராட்சசி இவளை என்ன வேணாலும் பண்ணுங்க தம்பி... அப்போ தான் திவாகர் நம்ம பிரியாவ கல்யாணம் பண்ணிப்பான்" என்று வாய்க்கு வந்தபடி கத்தினார்.
தன் மேல் இவ்வளவு வன்மமா இந்த அத்தைக்கு? என்பதை நேரடியாகவே கண்டாள் யமுனா. அவ்வளவு நேரம் விஜயலட்சுமி பேசுவதை வேண்டும் என்றே கவனித்துக் கொண்டிருந்த தேவ், "கொஞ்சம் பேசுறதை நிறுத்துகிறீர்களா யமுனா என்னுடைய மனைவி" என்றான் தேவ் கம்பீரமாக.
"என்னது மனைவியா!!" என்று உள்ளேச் சென்று தூங்கிக்கொண்டிருந்த சேகரை எழுப்பி ஹாலுக்கு கூட்டிக்கொண்டு வந்து விஷயத்தைச் சொன்னார்.
யமுனாவைக் கண்ட சேகர், "யமுனாம்மா" என்று அழத் தொடங்கினார். தன்னுடைய மாமாவைக் கண்ட யமுனாவின் இதயம் நிற்பது போல் ஆனது. எப்படி கம்பீரமாக இருந்த மனிதர் இன்று எலும்பும் தோலுமாக இருக்கிறார் அவரை ஐந்து வருடம் கழித்து கண்ட யமுனாவுக்கு ஆனந்தக் கண்ணீரும் அவரின் உடல்நிலை பார்த்து வருத்தக் கண்ணீரும் மாறி மாறி வந்தது ஓடிப்போய் தன் மாமா சேகரைக் கட்டிப்பிடித்து அழத் தொடங்கினாள்.
“அழாத யமுனாம்மா நீ வந்த அப்புறம் எனக்கு புது நம்பிக்கை வந்திருச்சு மா... திவாகர்க்கு வேலை போய் ஒரு வாரம் ஆகுதுமா இப்போது இங்க தான் இருக்கான் அவன் பிரண்ட்டைப் பார்க்க போயிருக்கான் வேலை விஷயமா" என்று சோகமாகச் சொன்னார்.
சத்யதேவ் அங்கு இருக்கிறதை மறந்த சேகர், "பிரியாவுடைய பெரியண்ணன் தான் திவாகர் வேலையைப் போக வைச்சிட்டாராம் மா, எப்படியாவது திவாகர் பிரியாவை கல்யாணம் பண்ணனும் மா... நீ தான் திவாகரைச் சம்மதிக்க வைக்க வேண்டும்" என்றார் கவலையாக.
"யமுனா கண்டிப்பா திவாகர சம்மதிக்க வைப்பா... ஏன்னா இப்போது அவளுக்குப் பிரியாவோட அண்ணியென்று வேற பெரிய பொறுப்பு இருக்கிறதே" என்று அழுத்தமாகக் கூறினான்.
'இவனை மாதிரி யாராலும் இப்படி திரித்துப் பேச முடியாது' என்று தேவ்வை மனதளவில் கடிந்த யமுனா அமைதியாக நின்றாள்.
"என்ன தம்பி சொல்றீங்க புரியவில்லை" என்று விழித்தார் சேகர்.
"இப்போது யமுனா என்னுடைய மனைவி எங்களுக்குக் கல்யாணம் ஆகி ரிஜிஸ்டரே பண்ணிட்டோம்" என்று தன் மொபைலில் இருந்த கல்யாண சான்றிதழ் சாஃப்ட் காபியை சேகரிடம் காட்டினான் தேவ். விஜயலட்சுமி வாயைப் பிளந்தார். 'இனிமேல் இவளை நம்ம எதுவும் தப்பா பேசக் கூடாது பேசவும் முடியாது' என்று நினைத்தார்.
"என்னது யமுனா உன் மனைவியா யார் கிட்ட பொய் சொல்ற?" என்று பின்னாடியிருந்து கத்தினான் திவாகர்.
அவனை தேவ் சுட்டு எரிக்கும்படியாக பார்த்தவுடனே, "அது வந்து உங்கள் மனைவியா இருக்காது" என்று குரலைத் தாழ்த்தினான்.
"என்ன யமுனா அமைதியாக நிற்கிற சொல்லு" என்று அவளிடம் அழுத்தம் கொடுத்தான் தேவ்.
"ஆமா திவா அத்தான் எங்கள் இரண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் ஆயிடுச்சு... நீங்கள் பிரியாவை கல்யாணம் பண்ணிட்டு சந்தோஷமாக இருக்கவேண்டும்" என்று தேவ் வைப் பார்த்து இடைவெளி விட்டவள், "அதான் உங்களுக்கும் மாமாவுக்கும் நம்ம குடும்பத்துக்கே நல்லது" என்றாள்.
"ஆனால் என்னால் இதை நம்பவே முடியவில்லை யமுனா நீ எப்படி இவனை... அது இவரைக் கல்யாணம் பண்ண எனக்கு ஒரே குழப்பமா இருக்கு" என்றான் திவாகர்.
"சோ லெட் மீ கம் டு த பாயிண்ட் உனக்கு வேலை என்னால் தான் போச்சு இனியும் உனக்கு எங்கேயும் வேலை கிடைக்காது உங்கள் வீட்டு பத்திரமும் கிடைக்காது... அது மட்டும் இல்லாமல் என்கிட்ட வாங்கின ஐம்பது லட்சம் அன்ட் ட்ரீட்மென்ட் செலவு முப்பது லட்சம் எல்லாம் மொத்த பணமும் இன்னும் ஒரு வாரத்தில் எனக்கு வரணும் அப்படி இல்லன்னா குடும்பத்தோடு கூண்டில் போட்டுவிடுவேன் உங்கள் மூன்று பேரையும்" என்று கர்ஜித்தவன் யமுனாவின் கையைப் பிடித்து வெளியே கூட்டிச் சென்று காரில் தள்ளியவன் காரை வேகமாக ஓட்டிச் சென்றான்.
கார் நேராக நின்ற இடம் தேவ்வின் வீடு. அதுவரை எதுவும் பேசாமல் இருந்த யமுனா, "நீங்க பண்ற எதுவும் சரி இல்லை" என்று அழுத்தமாகக் கூறினாள். அவளை மதிக்காமல் காரிலிருந்து இறங்கியவன் நேராக வீட்டின் உள்ளேச் சென்று தன் அறைக்கு விரைந்தான். அவனோடு பின்னே சென்ற யமுனா அவனின் நடையின் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் திணறினாள்.
தன் அறைக்குச் சென்று கதவினை பலமாகச் சாற்றினான் தேவ். இவனிடம் இப்போது எப்படி பேசுவது என்று யோசித்த யமுனா பிறகு கண்டிப்பாக பேசவேண்டும் பேசியே ஆக வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து தன் அறைக்குச் சென்றாள்.
அறைக்குச் சென்ற யமுனா மீண்டும் அழத் தொடங்கினாள். மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள் எழுந்தாலும் அதற்கு பதில் கிடைக்காமல் அவளுக்குத் தலையே சுற்றி அதனால் தலைவலியே வந்தது. நேரம் ஆக ஆக தலையின் பாரம் அதிகம் ஆனதால் உடுத்தி இருந்த சேலையோடே அப்படியே படுத்து விட்டாள்.
இரண்டு மணி நேரம் உறங்கிய பின் ஏதோ ஒரு சத்தம் கேட்டு உடனே விழித்தாள் யமுனா.வெளியிலிருந்து வந்த அந்த சத்தம் வந்துக்கொண்டே இருந்தது. என்னவென்று பார்க்க அறைக்கு வெளியேச் சென்றாள். அங்கு ஒரு இரண்டு வயதுக்குரிய பெண் குழந்தை பிரியாவோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்தது. அந்த குழந்தை யார் என்று அப்போது யோசிக்கும் மனநிலையில் இல்லாத யமுனா அந்த குழந்தையின் மழலைப் பேச்சை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"யமுனா நான் உன் கிட்ட பேசவேண்டும்" என்று யமுனாவின் பின்னாடி இருந்து கம்பீரமாக அழைத்தான் தேவ். அக்கணம் பயந்த யமுனா பின் சுதாரித்துக்கொண்டு, "நானும் உங்கள் கிட்ட பேசவேண்டும்" என்று அழுத்தமாகக் கூறினான்.
அவளை மாடிக்கு அழைத்துச் சென்ற தேவ் ஆரம்பிக்கும் முன்னரே, "நீங்க பண்ற எதுவும் சரியில்ல நான் உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணா திவா அத்தான் வேலை போகாது சொன்னீங்க... அவங்களுடைய பத்திரம் கொடுத்து பணத்தைத் தள்ளுபடி பண்றேனு சொல்லிட்டு இப்போ என்ன பண்ணிட்டு வந்திருக்கீங்க என்ன பார்த்தா உங்களுக்கு லூசு மாதிரி இருக்கா?" என்று கொட்டித் தீர்த்தாள்.
அதைக் கேட்டு பயங்கரமாகச் சிரித்தான் தேவ். அவன் சிரிப்பில் ஏதோ மர்மம் இருப்பதை உணர்ந்த யமுனா அவனைச் சந்தேகமாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு எண்ணிற்கு தன் செல்லில் கால் செய்தவன், "பிரியா ஆதிராவை கூட்டிட்டு மேலே வா" என்று தொலைப்பேசியை வைத்தான்.
'இவன் என்ன பண்றான்?' என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த யமுனாவைத் தட்டி எழுப்புவது போல, "அம்மா...மா" என்று ஒரு குழந்தை ஓடி வந்து யமுனாவின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டது. அங்கு என்ன நடக்கின்றது என்றே புரியாத யமுனா அந்த குழந்தையைப் பார்த்தாள். அது அவள் அறையிலிருந்து வெளியே பார்த்த பெண் குழந்தை என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, "அப்பா...அம்மா...பாக்கு மாட்டுது" என்று தேவ்விடம் வந்து கேட்டது.
"ஆதிரா பாப்பா... யமுனா அம்மா உன் கூட நாளையில் இருந்து விளையாடுவாங்க நீ இப்போது பிரியா அத்தை கூட போய் விளையாடு" என்று பிரியாவிடம் ஆதிராவைத் தூக்கி எடுத்துட்டுப் போகச் சொன்னான். மண்டை குழம்பிய யமுனா சிலையாய் நின்றாள். அவளைக் கண்ட தேவ் அவள் முகத்தின் முன் சொடக்கு போட்டு அவளைத் தன்னை பார்க்க வைத்தான்.
"ஆதிரா என்னுடைய மகள் எனக்கும் என் முதல் மனைவி பிரனிதாவிற்கும் பிறந்த குழந்தை பிரனிதாக்கும் எனக்கும் இப்போது டைவர்ஸ் ஆகிடுச்சு இனிமேல் நீ தான் ஆதிராவின் அம்மா" என்றான் ஒரே வார்த்தையாக. அவன் சொல்லி முடிக்கும் போது யமுனா மயங்கி விழுந்தாள். அவள் கீழே விழுவதற்குள் அவளைத் தாங்கிப் பிடித்தான் தேவ்.
யமுனா கண் விழித்துப் பார்க்கும் போது அங்கு கமலாம்மா நின்றுக்கொண்டிருந்தார்.
"யமுனாம்மா உங்களுக்கு இப்போது உடம்பு பரவாயில்லையா? நீங்க மயக்கம் போட்டு விழுந்திட்டீங்க தேவ் அய்யா தான் உங்களைத் தூக்கிட்டு வந்தாருமா, அப்புறம் ஐயா மருத்துவர்க்குக் கால் பண்ணி வர வச்சாரு மா, நீங்க சாப்பிடாமல் வீக்கா இருக்கிறீர்கள் ரெஸ்ட் எடுக்கணும்னு சொன்னார்" என்றாள்.
"பொறுக்கி நாய் ஃபிராடு வாயில வருது நல்லா இவன் என்ன தூக்கினானா முதலில் டெட்டால் போட்டு குளிக்கவேண்டும்" என்று வாய்க்குள்ள முணுமுணுத்தாள் யமுனா. இவன் கிட்டப் போராட நமக்குத் தெம்பு வேண்டும் அதுக்காகவாது சாப்பிடவேண்டும் என்று கமலாம்மாவை சாப்பாடு எடுத்துக் கொண்டு வரச் சொன்னாள். யமுனா சாப்பிட்டு முடித்த பின் தேவ்வின் அறைக்குச் சென்றாள்.
அங்கு தேவ் ஆதிராவோடு விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். அவளுக்கு இருந்த கோபத்தில் தேவ்வின் அறைக் கதவைத் தட்டாமல் உள்ளேச் சென்றாள். அவளைக் கண்டதும் ஆதிரா ஓடிவந்து யமுனாவைக் கட்டிக்கொண்டாள். தேவ்வின் மேல் உள்ள கோபத்தை அந்த குழந்தையிடம் காட்ட வேண்டாம் என்று நினைத்தவள் அந்த குழந்தையை இம்முறை தூக்கிக் கொஞ்சினாள்.
"ஐ...அம்மா" என்றாள் இதைக் கேட்டு உடனே அக்குழந்தையை இறக்கி விட்ட யமுனா, "நான் அம்மா இல்ல ஆன்ட்டி" என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே தோட்டத்துக்குச் சென்று விட்டாள்.
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக